Andre Kreft op Ciba-chrome

Voorheen deed ik niet veel met foto-kunst. Hoewel ik foto-kunst wel leuk vind en zeker ook interessant durf ik er niet goed in te investeren. De reproductie mogelijkheden zijn namelijk groot en de angst dat er ooit iemand met negatieven of digitale bestanden aan de haal gaat vond ik een te groot risico. Ik zie het zo gebeuren dat je binnen enkele decennia je orginele duur betaalde Frank van der Salm voor een aanzienlijk kleiner bedrag ge-reprint bij de Ikea terug kan kopen. Maar gezien het feit dat foto-kunst een steeds belangrijkere plaats in neemt in de contemporary art collecties kan ik niet achter blijven natuurlijk.

Een jonge Rotterdamse fotograaf heeft me over de streep gekregen; André Kreft. André (1976) werkt al jaren als web-designer, maar werkt daarnaast aan een vrij ouevre als foto-kunstenaar. André reist veel en doet hier zijn inspiratie op. Veel van zijn foto's maakt hij in serie, met als terugkerend thema nachtelijke stadslandschappen. Meestal gefotografeerd vanaf grote hoogte. Zo fotografeerde hij New York, Bangkok en Hong Kong. In 2010 komt André in contact met een relatief nieuwe fototechniek Tilt shift. Doormiddel van deze manier van fotografie kun je landschappen een miniatuur effect meegeven. Tilt shift foto's kunnen gemaakt worden met een Tilt shift camera, maar het effect kan ook digitaal bereikt worden. Andre maakt zijn Tilt shifts digitaal, maar op sublime wijze. André's foto's worden in het najaar van 2010 ontdekt door fotovakblad Focus die een artikel aan hem wijden. De foto die in Focus editie 10 stond hangt nu als Ciba-chroom bij ons aan de muur. Ciba-chrooms zijn stabiel in tijd (verkleuren niet) kleurintenser dan normale foto's. En doordat ze verlijmd zijn op een harde ondergrond met plexiglas ervoor, bobbelen ze niet en krijgt het werk een mooie diepte. Museum-kwaliteit dus! Schitterend werk! Misschien wel de eerste van een groeiende foto-collectie.

André Kreft - Tilt shifted New York 2010

Tip van de dag: Werk van André Kreft bekijken, bewonderen en kopen. http://andrekreft.com/

Studio Job

Design is in de laatste jaren veranderd. Het zakelijke kille aspect is er af. Het mag weer uitbundig en het mag karakter hebben. De ontwerpen moeten persoonlijkheid hebben. De maker wordt er in zichtbaar. In deze verandering hebben Nederlandse ontwerpers een belangrijke rol gespeeld. De meeste van deze ontwerpers zijn afgestudeerd aan de Eindhovense design-academie. Naast Hella Jongerius, Christien Meindertsma en Kiki van Eijk komt er nog een top-design duo van de academie af: Studio Job.

Studio Job is een van de succesvolste duo's van dit moment. Nadat Job Smeets in 1996 van de academie kwam, ontmoette hij Nynke Tynagel. Samen beginnen ze in 1997/1998 Studio Job. Succesvol worden ze met name door de patronen met duizende insecten, skeleten en vreemde voorwerpen. Deze patronen worden uitgewerkt in textiel (theedoeken uitgegeven door het textielmuseum) en aardewerk (borden en objecten-serie uitgegeven door Tichelaar Makkum), maar er worden ook veel unica stukken gemaakt zoals banken, tafels en kasten (waarbij de patronen volledig ingelegd worden met verschillende kleuren hout; prijzen tot ver boven een ton!).

Daarnaast heeft studio Job het goud terug gebracht in de design-kunst. Zo bestaat de serie Farm uit allerlei boerenproducten (een schep, een laars, melkflessen in een rekje ect.) vervaardigd in verguld brons. Met deze absurde serie hebben ze ook een bijdragen geleverd aan een nieuwe vorm van beeldhouwen. Want beelden maken ze ook veel. De beelden zijn vaak samengesteld uit verschillende allerdaagse elementen die niet echt met kunst geassocieerd worden of het zijn enorme schaalvergrotingen van atypische dingen. Zelf beschrijven ze hun ontwerpen als een mix van Donald Duck en Albert Speer. En dat beschrijft het werk denk ik ook wel goed. Het heeft het megalomane karakter van de nazi-architectuur en het absurde en speelse van cartoons.  

Helaas is het ouevre van Studio Job niet voor het grote publiek bereikbaar. Voor een vergulde laars of emmer uit de Farm-serie betaal je een slordige 10.000 euro en dat zijn dan nogmaar de kleine stukken. De Tichelaar-serie is beter te betalen. Deze serie is uitgegeven door Tichelaar Makkum en bevat borden en verschillende objecten. De serie is typisch Studio Job en daarom een leuke start van een Job verameling (misschien dat er later nog wel grotere stukken volgen, je weet maar nooit. Echter de meeste stukken zijn dan alleen meteen weer zo groot dat je er een kasteel voor nodig hebt om ze te kunnen plaatsen.). Daarnaast heeft het duo nu ook een expostitie in het Groninger Museum! Ze werkten al eerder in opdracht van het museum, maar nu is er dus ook een overzichtstentoonstelling.

Tip van de dag: Iets van Studio Job kopen (er is ook een boek; "the book of Job" is nu te koop voor 150 euro). Het Groninger museum bezoeken is ook altijd een goed plan natuurlijk. 

Leids ontzet... waarom ook al weer...

Heel Leiden is vrij vandaag; het is namelijk 3 oktober en dan viert men het Leids ontzet (zo ook mijn zusje die in het LUMC werkt). Maar wat vieren we ook al weer. Helaas is het met de kennis van de vaderlandse geschiedenis de laatste tijd niet zo best gesteld. Als je mensen vraagt wanneer de WOI ookal weer was, weten velen de jaartallen niet meer te noemen. Over de tachtigjaren oorlog kun je beter niet beginnen. Gelukkig hebben we smart-phones en wikipedia, dus de kennis is snel opgezocht, maar vaak net zo snel weer vergeten. Maar gelukkig doet het er ook allemaal niet veel toe op 3 oktober 2011. Het wordt gewoon een gezellig feestje; er zijn bandjes en veel bier (zoals bij ieder evenement en dan doet geschiedenis er ook niet veel meer toe).

Gezien het feit dat de meeste mensen ook niet echt geïnteresseerd meer zijn in tachtigjarige oorlogen enz. en kennis inderdaad snel even opgefrist kan worden via een paar drukken op je i-phone, zal ik geen belerende blog schrijven over hoe dom de nederlandse bevolking is geworden (en hoe slim onze smart-phones). Ik had de blog ook nooit geschreven als er niet een tweede aanleiding was; Erwin Olaf. Erwin Olaf heeft namelijk voor de viering een schitterende foto-serie gemaakt, welke nu te zien is in de Lakenhal te Leiden. Om het werk beter te waarderen is alleen wat kennis over de geschiedenis noodzakenlijk en daarom toch wat uitleg.

De tachtig-jarige oorlog (1568-1648): Nou zoals de naam al aangeeft is de tachtigjarige oorlog een oorlog die 80 jaar heeft geduurd, met een 12-jarig bestand van 1609-1621. De oorlog ontstond, omdat het rijke Nederland zich los wilde maken van het europesche rijk van Filips II. Uiteraard kwam hier ook weer een religeuze kwestie om de hoek kijken. De reformatie was ingezet onder Luther en Calvijn en deze vrijheid van godsdienst werd door Filips II niet geaccepteerd. Hij stuurde de Hertog van Alva naar Nederland om orde op zaken te stellen, omdat Margaretha van Parma de situatie alleen niet meer onder controle wist te houden. In 1573 werd Leiden ontzet, omdat ze zich van het gezag van Filips II afkeerde en voor Willem van Oranje kozen. De stad werd omsingeld en uitgehongerd. 6000-18000 mensen stierven van de honger en aan de pest. op 3 oktober 1574 kwamen de Watergeuzen de Leidenaren te hulp. Ze prikte de dijken bij Rotterdam en Capelle door waarna de landerijen rond Leiden veranderede in een moeras en de Spanjaarde op de vlucht slogen. Een belangrijke rol was weg gelegt voor Jan van Hout; stadssecretaris van Leiden; die burgenmeester Pieter Adriaanszoon van der Werf steunde in de strijd. Daarnaast heeft ook Jan van der Does een belangrijke rol gespeeld.

Nou genoeg over de geschiedenis. Voor wie meer wil weten; zoek het even op op je i-phone en probeer het te onthouden (ook jaartallen; die zien wel belangrijk!).

Dan nu Erwin Olaf. Erwin Olaf is een van mijn favoriete hedendaagse kunstenaars. De eerste serie die ik van hem zag was Royal blood uit 2000, de serie betekende ook zijn grote doorbraak (foto links: Jackie uit Royal blood). Zijn werk wordt verkocht door Reflex Amsterdam (de prijzen liggen zo rond de 10.000-15.000 euro per foto (welke meestal in oplages van 12 verschijnen). Om deze reden heb ik helaas geen Erwin Olaf). In de Erasmus faculteit Geneeskunde hangen twee mooie foto van Olaf; uit de serie Mature (1998) en Paradise the club (2001). Erwin Olaf heeft lang moeten wachten op erkenning, omdat hij vanuit de school voor Journalistiek komt en dus niet via de academie opgeleid is. Maar de erkenning heeft hij terecht gekregen.

Het vroege werk van Erwin Olaf bevat veel shockerende elementen (Chessmen 1988 Fasion victims 2000, Royal blood 2001, Mature 1998), maar de laatste jaren is het werk verstilt en ingetochen (Rain 2004, Hope 2005, Grief 2007, Hotels 2010). De series Dusk en Dawn uit 2009 breken een beetje met deze lijn. Ze zijn wat theatraler en volledig in zwart- en wittinten. (foto rechts: Barbara uit Grief)

Aan de serie The siege and relief of Leiden is al veel aandacht besteed. Het heeft zelfs het journal gehaald en daar wilde ik dan ook niet te lang over uitweiden. De foto's zijn groot, overwildigend, typisch Erwin Olaf en een aanwinst voor de Lakenhal.

Tip van de dag: Uiteraard naar de Lakenhal en bezoek de website van Erwin Olaf: http://www.erwinolaf.com/. Daar kun je al zijn werk bekijken en er zit een zoom optie op de foto's waardoor je de foto van het Leids onzet ook beter in detail kan bekijken.

Nog één nachtdienst!

Nog maar een paar uurtjes!