Mijn gebreken

Ken je gebreken en doe er wat aan. Dat is de conclusie van ons bezoek aan de expositie van Lucas van Leyden in de Lakenhal te Leiden. Hoewel het pand het bezichtigen zeker waard is en de werken van Lucas van Leyden zonder meer schitterend zijn, maakte het geheel weinig indruk. En dat komt niet door de expositie; het probleem ligt bij mij. 

Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar 20ste eeuwse kunst. Voor Renaissance kunst uit Italië en België kan ik ook nog wel warm lopen, maar met het Nederlandse heb ik altijd wat moeite. Ook houd ik niet zo van de Nederlandse 16de en 17de eeuwers en mijn interesse dooft helemaal uit van de Nederlandse Romantiek. Natuurlijk ken ik de namen wel en kan ik ze in hun tijd wel plaatsen. Ook weet ik van de grote namen wel, waarom het grote namen geworden zijn, maar er blijft een groot gebrek in de kennis wat nodig is om de werken echt te kunnen waarderen. Het werk van Ludolf Bakhuizen veranderd namelijk van een gewoon zeegezicht met marineboten naar een spectaculair werk als je weet dat Bakhuizen zelf mee ging in zeeslagen om het beter te kunnen verbeelden. Het maakt het werk interessanter, je gaat er daardoor beter naar kijken en vergeet het vervolgens nooit meer.

Nou dan nu Lucas van Leyden; na goed een half uur hadden we het wel weer gehad in de Lakenhal. En buitengekomen heb ik toen maar besloten dat het tijd werd wat te studeren op Nederlandse Renaissance. Wat het werk van Lucas van Leyden interessanter maakt zijn een aantal dingen. 1. Hij heeft Durer ontmoet en veel gereisd. Zo kwam hij als een van de eerste Nederlanders in contact met Italiaanse Renaissance kunst, en hij is dus de gene die de renaissance kunst naar Nederland heeft gebracht. 2. Lucas rekende af met bestaande tradities, zo weigerde hij opdrachtgevers als figuur in het schilderij op te nemen (wat in die tijd heel gebruikelijk was), ook de familiewapens werden niet in het werk getoond. 3. Lucas introduceert het naakt model in de Nederlandse schilderkunst. Op zijn laatste oordeel zijn veel naakte mensen te zien, het geen heel ongebruikelijk was voor die tijd. 4. Lucas maakte na zijn ontmoeting met Durer veel gravures en was hier wereld beroemd om in zijn tijd. Rembrandt bezat het volledige gravuren oeuvre van Lucas van Leyden. Met name de composities van deze gravures waren erg bijzonder en zijn door vele kunstenaar overgenomen. 

Dan is het natuurlijk nog van belang te weten over welke tijd we het precies hebben; 1494-1533 en was daarmee tijd genood van Michael Angelo en Leonardo DaVinci.  

Laatste oordeel - Lucas van Leyden

  

Geniale herrie!

Na bijna 4 jaar is hier dan eindelijk de opvolger van "I'll be lightning" uit 2007; FOMO. De tweede officiële plaat van Liam Finn. Liam is de zoon van Neil Finn en dat hoor je goed terug. Hij maakt net zulke mooie nummers als zijn vader. Hij is 28, maar heeft door zijn imposante baard ziet hij er ouder uit. Maar Liam kan ook heel goed lawaai maken. Gisteren kwam FOMO uit en trad Liam Finn op in Bitterzoet (Amsterdam). Bitterzoet is een heel klein zaaltje, maar daarmee niet minder leuk. Het tegendeel is waar. Je staat op 2 meter afstand van het podium en het geluid is er goed. 

Liam Finn staat bekent om zijn live-act (bij de mensen die Liam Finn kennen in elk geval; dat zijn er niet veel). Hij maakt veel gebruik van een loop-station. Hierdoor neemt hij wat hij speelt direct op en kan meerdere muzieklagen over elkaar zetten. Als hij een hele symfonie van herrie over elkaar heeft geplakt zet hij zijn gitaar weg en gaat als een wilde te keer op het drumstel. Voor deze gelegenheid was hij niet allen. Hij had een drummer en bassist bij zich, waardoor er dus nog meer geluid aan het geheel toegevoegd kon worden. De meeste nummers eindigde dan ook met minimaal 6 gitaarlijnen een baslijn en een dubbele drumpartij; echt te gek! Het filmpje laat een beetje zien hoe het geheel in zijn werk gaat. Naast deze uitbarstingen van geluid speelt hij ook veel van zijn rustigere liedjes, maar het accent licht live duidelijk bij het hardere werk, wat het optreden zeer ten goede komt. In November komt er een vervolg; hij speelde nu veel van de oude plaat, omdat de nieuwe net die dag uitkwam. November komt hij dus de nieuwe plaat spelen.

Tip van de dag: FOMO en "I'll be lightning" kopen en proberen het volledige filmpje uit te kijken (de gene die het volhouden mogen in November mee naar het concert!)   

...als het maar gedrukt staat

Terwijl de gehele wereld bezig is alles te digitaliseren blijven sommige "echte" boeken toch nog zeer de moeite waard. Want hoewel er al veel terug te vinden is op internet, zijn er in bepaalde kringen juist ongeschreven regels om dingen verborgen te houden voor het grote publiek. Dit zijn met name de boeken over dingen die verzamelt worden, en daarmee worden deze boeken op zichzelf ook weer het verzamelen waard. Er zijn dan ook veel boeken met een aanzienlijke waarde. Een van de bekendste is het Leerdam Serica boek (alhoewel deze nu in waarde daalt, omdat de meeste mensen die leerdam glas verzamelen de serica's wel kennen). Toch betaal je voor dit boek al snel 125,- euro. En deze prijs is niet abnormaal. Een andere veel gezochte reeks zijn de uitgave van de Wendingen. Dit was een kunstmaandblad wat tussen 1918 en 1931 uitgegeven werd. Iedere maand stond er een kunstenaar centraal. Hierin staan veel onbekende werken en foto's houtsnede en litho's van bekende kunstenaar uit die tijd (m.n. de Jan Toorop-edit wordt veel gezocht). Voor de volledige collectie (116 stuks) betaal je op een veiling tussen de 10.000 tot 12.000 euro. Voor een en enkel exemplaar al snel 175,-. Kortom ook boeken zijn dus interessant voor de verzamelaar en als ik voordelig geprijsde boeken zie neem ik ze maar mee.

Een andere rede dat deze boeken vaak zo duur zijn is omdat er vaak erg moeilijk aan te komen is. Dit komt doordat de oplagen van deze boeken vaak ook zeer beperkt is. Vaak heb je het met 1500 boeken wel gehad. En mensen die iets van een bepaalde kunstenaar hebben vinden het toch leuk om er ook een boek over te hebben (het liefst natuurlijk nog met het werk dat ze aan de muur hebben er in).
Twee jaar geleden kocht ik voor 15 euro de originele verkoopcatalogus van J.A.A.M. van Es met werk van Jan Mankes uit 1923. Verder heb ik in de loop der tijd zo'n beetje van iedere kunstenaar van wie ik werk heb de monografie er bij. Vooral het Cris Agterberg boek en het boek over Baugniet waren niet makkelijk te vinden, maar wie goed zoekt vindt altijd wel wat.

Dit Pinksterweekend waren we op Schiermonnikoog. Omdat het even regende vluchten we een antiquariaatje in. En dus ben ik hier maar even de kasten door gegaan. Na een tijdje zoeken vond ik "Extaze" van Louis Couperus en raakte hier ook wel van in extase, want de uitgave had een originele band uit 1904 ontworpen door H.P. Berlage! Ik wist dat veel Couperusboeken originele banden hebben, ontworpen door Jan Toorop, Chris Lebeau en H.P. Berlage, maar je ziet ze haast nooit. Ze staan op de plank in Louis Couperus huis of in andere musea, of zoals in dit geval bij onwetende boeken-liefhebbers thuis in de kast. Ik kocht het boek voor 10 euro en het hield op met regenen.


Tip van de dag: Altijd als je in een antiquariaat komt; even bij de Couperus-boeken kijken. Leuk om te lezen en een boek met een mooie kaft staat ook nog leuk op je nachtkastje

I.M. MK

Vandaag reed ik weer een rondje door de stad. Ik maak dan een ommetje langs verschillende galeries/kunsthandelaren en inboedelverkopers. Vandaag was ik opweg naar het Boijmans om daar in de bibliotheek een boek te zoeken en reed daarom over de Witter-de-With straat. Dit was eens één van de belangrijkste culturele-straten van de stad, maar er verdwijnen veel winkels. VIVID (waar ze veel Hella Jongerius, Kiki van Eijk en Studio Job verkopen) is verhuisd naar de Red Apple. En het fotomuseum is ook uit de straat verdwenen en zit tegenwoordig in Las Palmas. Maar Tent, Mama en MKgalerie zitten er nog wel.

Ik ging vooral voor de laatste. MK is een van mijn favoriten. Ik kocht er niet; want ze doen veel aan fotokunst en dat verzamel ik niet; maar ze waren wel erg goed. Bij MK hadden ze altijd werk wat er uit sprong. Jaren geleden zag ik er voor het eerst werk van Gerco de Ruiter en Hans Wilschut, toen beide nog vrij onbekende kunstenaars. Nu hangt er in de hal van het Boijmans een enorm werk van Hans Wilschut en kom je hun foto's overal tegen. Ook vele andere kunstenaars hebben later veel bekendheid gekregen. In 1999 en 2005 hebben ze ook werk van Kees Franse geëxposeerd.

Maar deze maand is er iets tragisch gebeurd; beide eigenaren van MK zijn 6 juni omgekomen bij een autoongeluk. De galerie staat vol bloemen en de wanden zijn leeg. Op de deur hangt een briefje; wegens overlijden Emmo en Karmin gesloten". Mensen die langs lopen kijken geschokt naar alle bloemen in de expositieruimte. Treurig maar waar. Ik besluit verder te fietsen, maar met het verdwijnen van MK blijft er van de Witter-de-With niet veel meer over.

MK - Witter-de-With - Rotterdam

Willem Westbroek

Als je maar lang genoeg zoekt valt alles uiteindelijk op zijn plek. In een nieuw boek, wat ik heb gekocht over Kees Franse (Kees Franse - een Rotterdamse kunstenaar (1924-1982)), wordt melding gemaakt dat Kees Franse in het laatste jaar van zijn academietijd samen met Willem Westbroek naar Zwitserland op vakantie gaat. Nou bleek al uit mijn vorige research dat daar het landschap geschilderd is wat op ons schilderijtje staat, maar hij was dus niet alleen. En ik dacht; Willem Westbroek heeft daar vast ook niet stil gezeten. En wat blijkt... Op de veiling in Den Bosch is in 2005 het onderstaande schilderijtje van Westbroek verkocht. Helaas verkocht. Het was leuk geweest om de twee naast elkaar te hebben. Maar wederom een grappig toeval.

Kees Franse - Zwitserland 1952

Willem Westbroek - Zwitserland 1952