Weer een nieuwe Woody Allen in de bioscoop! Vele zullen dit als goed nieuws beschouwen, maar helaas zijn er ook veel mensen die niets van Woody Allen moeten hebben. Als je niet van Woody Allen houdt hoef je er ook niet heen, want het is weer Allen ten voeten uit en dit keer weer op zijn best! Zeker zijn beste na Match point (2005). Natuurlijk waren Scoop, Vicky Cristina Barcelona, Whatever works en You will meet a tall dark stranger ook leuk, maar ze voegen niet echt iets toe aan Woody Allen ouevre. In zekere zin is Midnight in Paris ook niet echt vernieuwend, maar hij springt er toch wel uit.
De film staat weer bol van de oude Allen ingredienten; verwende yuppen met intellectuele praatjes en grappen, veel eisende rijke ouders en een hoofdpersoon die per ongeluk in deze yuppen-wereld terecht is gekomen en niet goed weet hoe hij er uit moet komen. Dit alles met op de achtergrond het schitterende decor van een prachtige stad (in Match point Londen, Vicky Cristina Barcelona uiteraard barcelona, You will meet a tall dark stranger New York en dit keer dus Parijs). En natuurlijk is de film ook weer voorzien van ter gekke oude jazz.
Wat Midnight in Paris een nieuwe dimentie geeft is het feit dat Woody Allen niet vast houd aan de realiteit. De hoofdpersoon; een schrijver die moeite heeft zijn eerste boek tot een succes te maken; vraagt zich in de film ook af of hij zijn fantasie niet meer de vrij loop moet laten in zijn boek. En aangezien de hoofdpersoon altijd een surrogaat is voor de rol die Allen eigenlijk zelf had willen spelen, is het evident dat Allen bij het maken van zijn film dezelfde gedachten moet hebben gehad. De hoofdpersoon, Gil (Owen Wilson), herontdekt het Parijs van de jaren 20 en ontmoet alle personen die daar bij horen. De ontmoeting zijn allen erg grappig en het verlangen van Gil naar de jaren 20 is zeer invoelbaar.
Het herleven van de jaren 20 (met bijbehorende decors) maakt dat de film de "normale" Woody Allen films overstijgd, maar vraagt aan de andere kant wel weer wat van de toeschouwer. Als je niet zo goed in je kunst geschiedenis zit en niet zoveel van de jaren 20 weet, zijn sommige grapjes misschien niet zo goed te volgen. Met Picasso en Dalí zullen de meesten niet zo veel problemen hebben, maar met Modigliani en Man Ray hebben sommige misschien wat meer moeite. Om over Gertude Stein nog maar te zwijgen. Wat een gemis is, want Allen denkt natuurlijk zelf wel na over de details en uiteraard hangt het huis van Gertrude dan ook voor met schilderijen uit haar collectie, waaronder het portret dat Picasso van haar maakte. In zeker zin is Allen dus enigszins inconsequent, want hij levert indirect kritiek op het interlectuele gedrag van de yuppen door de hoofdpersoon zich hier van af te laten keren, maar doet in zijn film precies hetzelfde. Maar ook zonder alle kennis over kunst en cultuur blijft de film erg grappig en gezellig. Zeer de moeite van het bekijken waar!Tip van de dag: Naar Midnight in Paris gaan (eventueel eerst wat kunstgeschiedenis-boeken over Parijs in de jaren 20 doornemen. Films worden leuker als je meer weet; Match point is bijvoorbeeld ook leuker als je Misdaad en Straf van Dostojevski gelezen hebt).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten