Van de week is hij in premiere gegaan: Melancholia. Een film van één van mijn favoriete regisseurs: Lars von Trier. Na the Idiots, Dogville, Dancing in the Dark en the Antichrist, dan nu Melancholia. De tweede film na zijn depressie, maar de films zijn nog altijd niet opbeurend. Zijn films kunnen dan ook stevast op verzet rekenen. Meestal uit feministische hoek, omdat de vrouw meestal het onderspit delft in zijn films; ze worden mishandeld, uitgebuit, verkracht en vermoord (in the Antichrist blijkt de vrouw ook nog eens de antichrist te zijn en moet daarom dus gewurgt en verbrand worden voor ze nog meer leed berokkend). Bij Melancholia kwam de kritiek uit een andere hoek; dit keer uit de Joodse gemeenschap. Lars von Trier had het enigszins aan zichzelf te danken. Hij veroorzaakte een rel op het filmfestival in Cannes door te zeggen dat hij Hilter beter begreep nu hij van origine Duits bleek te zijn en niet van Joodse voorouders af bleek te stammen. Toch werd de film zeer goed ontvangen en won Kirsten Dunst (terecht) de best actrice award voor haar hoofdrol.
De film:
De film is weer von Trier ten voeten uit. Hij houdt in grote delen van de film nog vast aan de Dogma 95 regels zoals deze ooit door hem en andere bedacht werden. Grote delen van de film zijn uit de hand gefilmd, zonder vals licht, alle decors zijn orgineel ter plaatsen, de muziek is live gespeeld tijdens het opnemen van de scènes, er wordt geen oppervlakkig geweld of actie getoond, de film speelt in het hier-en-nu en er wordt minimaal gebruik gemaakt van filters en effecten (voor hen die de dogma regels niet zo goed in hun hoofd hebben). Deze scènes worden echter af gewisseld met totaal tegenovergestelde scènes; te gekke beelden die haast magisch realistisch over komen. De vertraagde fragmenten uit het begin van de film doen denken aan de schilderijen van Carel Willink en worden begeleid door de muziek uit de ouverture Tistan und Isolde van Richard Wagner (misschien dat hier Lars von Triers sympathie voor Hilter nog het meest uit blijkt; maar mooi is het wel!). Special-effects en een trillende bass waardoor de hele zaal beweegd maken het spectakel nog groter dan het al is.
Maar dan het verhaal (ik zal niet te veel verklappen om de nieuwsgierigheid nog wat te prikkelen), maar de film vertelt het verhaal over het naderende eind van de wereld en de relatie tussen twee zussen; Justine en Claire. Justine is zwaar depressief en verpest haar eigen bruiloft die de zorgzame zus, Claire, heeft georganiseerd. Ondertussen wordt de wereld bedreigd door een planeet die achter de zon vandaan is gekomen en met hoge snelheid de aarde nadert. De depressieve zus ziet wel wat in zo'n eind. Volgens haar is het leven op aarde kwaadaardig en missen we er niets aan als de heleboel aan stukken geslagen wordt (een herkenbare gedachten en zeer invoelbaar gespeeld door Kirsten Dunst). De andere zus hangt wel aan het leven en is bang voor het naderende eind. Zij probeert zichzelf en haar zoontje te beschermen voor de planeet, maar weet dat ze nergens heen kan (deze rol wordt door Charlotte Gainsbourg gespeeld). Uiteindelijk wachten ze met zijn drieën tot het moment daar is. Een schitterend eind. De apocalypse kunnen we met een gerust hart aan von Trier over laten.
Het enige nadeel van de film is dat je aan het eind misselijk bent van al het getril. 80% wordt uit de losse hand gefilmd en daarnaast trilt de zaal het laatste kwartier door de oorverdovende slottonen van de Tistan und Isolde ouverture.
Tip van de dag: spreekt voor zich denk ik; Melancholia gaan zien! Maar wees gewaarschuwd; als je net het niet in het gedachte goed van Justine (Lars von Trier) kunt verplaatsen en bang bent voor een apocalypse is het misschien niet zo'n geschikte film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten