De grap bepaalt alles

Voor hen die zich afvragen wat goede kunst of goede muziek nu precies goed maakt hier het antwoord: Het draait allemaal om de grap. Soms zijn ze subtiel andere keren overduidelijk. Soms om te lachen, soms gewoon een geniale vonst. Wat maakt nu precies een goede grap. Ten eerste moet hij niet eerder verteld zijn.  Sommige grappen blijven nog wel leuk, maar een orginele is grappiger. Daarnaast moet er iets onverwachts in zitten waardoor het enigszins verrast. En als laatste, misschien wel het belangrijkst, het moet leuk verteld worden. Want hoe leuk de grap ook is, wanneer hij slecht verteld wordt, lacht er niemand. Grote grappenmaker zijn bijv. de Beatles en Picasso. Ze weten iedere keer weer een verrassende wending aan hun werk te geven. Dit in tegenstelling tot bij de Cobra kunstenaar en muzikanten als Eric Clapton en Jamiroquai, die in eerste instantie nog best een leuke grap hadden bedacht, maar deze tot in den treuren hebben herhaald.

Om het een en ander te verduidelijke; hier een concreet voorbeeld. Narrow Stairs van Death Cab For Cutie. Ik geef op voorhand toe dat de grappen subtiel zijn, maar geniaal en zeker de twee Grammy's (die ze voor deze plaat kregen) waard. De band is in Europa niet zo bekend, maar in amerika deste groter. En met een nieuwe plaat, die 31 mei uitkomt, en een concert in de Melkweg (31 juni) in het verschiet, veranderd dit misschien.

Per nummer:

1. Bixby Canyon Bridge - Dit nummer begint al mooi, maar ontaard vlak voor het eind in een enorme aanzwellende herrie (die vrouwen over het algemeen niet kunnen waarderen, is de ervaring), dan eindigd deze herrie als een soort storm die gaat liggen, en blijft er een krakerig piepend geluid over waarin Ben Gibbard opeens weer begint te zingen. En bij zijn laatste nood is opeens alles stil... Als of er nooit een storm van geluid was.

2. I Will Possess Your Heart - Dit nummer is een geniale variatie op Hey Jude; waar Hey Jude met een enorm outro; wat nooit op lijkt te houden; eindigd, zo begint "I Will Posses Your Heart". En wat het dan nog beter maakt is het gegeven dat, op het moment dat iedereen zich af begint te vragen of er uberhaupt nog wel gezongen gaat worden, de muziek stopt en Ben Gibbard de eerder twee zinnen accapela zingt. Daarnaast is de tekst leuk gevonden.

3. No Sunlight - Hier is de hele opbouw van het nummer perfect uit gedacht, waar de melodie van Sunlight iedere keer meegespeeld wordt door de piano.

4. Cath... - Dit nummer is vooral leuk voor de gene die gitaar spelen. Het riffje is goed bedacht, maar het nummer laat ook goed zien dat je de zelfde akkoorden op verschillende manieren kan spelen, waardoor het toch ook weer anders klinkt. Daarnaast is het eind mooi gedaan door het nummer in een climax te eindigen.

5. Talking Bird - Een simpel liedje met een leuke tekst, maar geniaal door het zo eenvoudig te houden en volledig op te hangen aan een hele simpele baslijn.

6. You Can Do Better Than Me - Dit nummer mag duidelijk wezen, de trom en het bombastische karakter geven het nummer iets aparts, bijna "Kurt Weill"-achtig. En wat het nummer helemaal verrassend maakt; een aardige plot en opzettelijk kort gehouden.

7. Grapevine Fires - Over sommige onderwerpen moet je geen grappen maken, hebben ze hier vast gedacht. Soms moet je het ook niet te ver zoeken. Het is een mooi nummer met een mooie tekst over een orgineel onderwerp. Wat ook leuk is aan het nummer, is het feit dat je aan het eind met een vraag achter blijft. In het eerste couplet wordt gesteld dat het nog maar even duurt... voor alles afbrand en aan het eind weten de brandweermannen dat het nog maar even duurt... maar of dit is inhoud dat ze het vuur onder controle krijgen, het gaat regenen of alles toch echt afbrand.

8. Your New Twin Sized Bed - Ook subtiel maar wel leuk gedaan is het glijdende karakter van het nummer, waarbij de twee gitaar partijen ook nog tegen elkaar in lijken te gaan. 

9. Long Devisions - Een typisch Death Cab nummer, waarbij eigenlijk nauwelijks gitaar wordt gespeeld in het begin, maar alles als losse noten tussen de drumpartij door lijkt te vallen. De grap hier wordt tegenwoordig wel vaker toegepast; de lead-gitaar wordt er uitgehaald en wat je over houdt is een kale tweede gitaar partij.

10. Pity and Fear - Nou hier mag het duidelijk zijn; het abrupte eind van het nummer is echt een ook weer een geweldige grap. De bandleden zeggen zelf dat het eigenlijk per ongeluk ontstaan is, omdat de type van de bandrecorder brak toen ze het opname en dit zo leuk vonden dat ze het aangehouden hebben in het origineel. Daarnaast is de percussie keuze leuk bedacht en opnieuw de melodie die mee gespeeld wordt.  

11. The Ice Is Getting Thinner - En dan het laatste nummer, wat in alle rust en stilte, qua toon precies doorgaat waar het vorige is geëindigd. Dit nummer verrast door de onverwachte voortgang van de melodie in de bridge, welke gemarkeerd wordt door een dim-akkoord. Ook hier weer een leuke tekst.

Waarschijnlijk wordt deze blog niet echt gelezen, omdat hij te lang is en Death Cab For Cutie (en zeker Narrow Stairs) te onbekend is. Maar voor die (g)ene die hem wel leest; net als bij een goed vertelde grap is ook de volgorde van doorslaggevend belang voor het succes; dus luister hem van nummer 1 tot 11!

De tip van de dag is duidelijk denk ik; zoek naar de grap in de dingen!